Aslında Hiç De O Kadar Minik Değiliz…

Hazal Özhan @hayalkurananne hazalozhan4@gmail.com

YAPTIĞIMIZ HER İYİLİK, KALBİMİZE EKTİĞİMİZ MİNİCİK BİR TOHUMDUR. İHTİYACIMIZ OLDUĞUNDA BİZİ KOCAMAN HİSSETTİRECEK VE BİR SARMAŞIK GİBİ ETRAFIMIZI SARACAKTIR.

Sahi şu koca dünyada minicik miyiz? Noktacık kadar bile yer kaplamıyor muyuz? Yoksa kendimizi dev aynasında görüyor ve yere göğe sığdıramıyor muyuz? Bu soruların cevabını minicik bir kız çocuğundan öğrenmeye ne dersiniz? Evrendeki yerimizi ve aslında hiç de o kadar minik olmadığımızı hatırlamak hem de küçük bir kızın gözünden...

Minicik Miyim?

Timaş Çocuk tarafından yayımlanan, Vanesa Martínez'in yazdığı, Viv Campbell'in resimlediği, hem editörlüğü hem de çevirisi Sevde Tuba Okçu'ya ait “Minicik Miyim?” kitabı ile büyük bir dünyanın içinden küçük bir kız sesleniyor bize.

O minicik yüreğiyle bakıp, kimi zaman büyük büyük ağaçların arasında kimi zaman devasa gezegenlerin yanında ve hatta okunacak onca kitabın arasında kendini minicik hissettiğini anlatıyor. Onun dünyasında her şey biraz daha masum ve güzel aslında. Bize göstermek istedikleri ise bir o kadar anlamlı. “Şu dünyada minicik yer kaplıyor olsak da yaptığımız iyiliklerle çok büyük işler başarıyoruz” diyor.

Sayfalar arasında, belki de böyle bakmayı unuttuğumuz örneklerle karşılaştırıyor bizleri. Mesela; doktorların yaptığı işle, tedavi ettiği hastalarla, yaşlı bir teyzenin her gün aşevine yemek yapıp götürmesiyle, annesinin korktuğunda ya da ne zaman istese ona sarılması ve yanaklarına öpücük kondurmasıyla ne kadar büyük şeyler yaptıklarını anlatıyor.

Biz yetişkinler de kimi zaman kendimizi yetersiz, değersiz ya da başarısız hissedebiliyoruz. İşte o anlarda yaptığımız şeye sıkıca sarılmalıyız. Kendimizi yapabildiklerimizle değerlendirmeli ve elimizden gelen her neyse en iyisini yapmaya çalışmalı ve gün içerisinde iyilik heybemize neler koyabildiğimize odaklanmalıyız.

Çocukları yapabildikleri ile yüreklendirelim

Aslında bu durum çocuklarımız içinde geçerli. Büyüme yolculuklarında yapamadığı ya da başarısız olduğunu düşündüğümüz şeylere değil de yapabildiklerini takdir edip yüreklendirebilsek ne güzel olur değil mi? Verdiğimiz minik sorumluluklarla başarabildiğini göstermek ve sonuçlarını gözlemlemesini izlemek şahane olmaz mı? Kitaptaki yaşlı teyzeden yola çıkarak çocuklarınızla birlikte hazırladığınız bir yemeği (ama her aşamasına çocuğunuz da mutlaka dahil olmalı) apartmanınızda ya da bulunduğunuz çevrede yaşayan birilerine götürebilir çocuğunuza unutamayacağı bir anı bırakabilirsiniz. Ben de bugün kendime bir anı bırakıyor ve çok hasta olmama rağmen bilgisayar başına geçip sizlerle bu harika kitabı buluşturmaya çabalıyorum. Bu halde büyük bir iş başarmanın mutluluğunu yaşıyor ve tıpkı kitaptaki küçük kız ve diğer karakterler gibi kendimi kocaman hissediyorum.

Minicik Miyim, empati yeteneğini geliştiren, hepimizin değerli ve yaptığı işlerle biricik olduğunu anlatan Algar Çocuk Kitapları Ödülü sahibi bir güzellik. Öyküdeki minik kız artık çok büyük! Sıra tüm çocuklarda...